Zien eten doet eten, luidt de uitdrukking toch? Daar moest ik aan denken toen ik de zoveelste Einaudistraat hier in Piëmonte tegenkwam. Ik zocht Ludovico Einaudi op in Spotify en luisterde (niet voor het eerst) naar zijn Una Mattina. Had me niet gerealiseerd dat hij zo beroemd was dat er bij leven al zoveel wegen, lanen, straten en pleinen naar hem vernoemd waren. Dat is ook niet zo. Ik las slordig. Je ziet blijkbaar wat je wil zien, of kent. De straatnamen verwijzen niet naar Ludovico Einaudi (1955), de Italiaanse pianist en componist, maar naar Luigi Einaudi (1874-1961), econoom, journalist en tweede president van Italië. En grootvader van, dat dan weer wel.
Luigi komt uit de annalen naar voren als een verstandig, beminnelijk en sociaal voelend mens. Visie heeft hij ook gehad. Hij koopt in 1897, als pas afgestudeerd econoom, een boerderij en een stuk grond bij Dogliani, net ten zuiden van Barolo. Hij legt er een wijngaard aan en verzekert zich van de dan modernste technieken. Anders dan toen gebruikelijk was, namelijk om de druiven te verkopen, bouwt hij ook een kelder om zelf wijnen te maken en te bewaren. Op een dagelijks niveau laat hij het werk aan anderen over. Zijn politieke carrière als staatsman en professoraat gedurende meer dan veertig jaar aan de universiteit van Turijn, vragen veel van zijn tijd. Maar naar verluidt heeft hij nooit één oogst gemist.
Zoon Roberto Einaudi volgt Luigi op op het wijndomein, dat nog altijd bekend staat als ‘poderi’, boerderijen. Misschien zegt dat iets over de manier waarop wordt samengewerkt. De meeste Italiaanse wijndomeinen noemen zichzelf immers ‘tenuta’, landgoed. Hoe dan ook, vanaf eind jaren tachtig komt Roberto’s dochter Paola het domein versterken. Samen met andere wijnboeren uit de streek maakt zij zich sterk voor kwaliteitserkenning van de Dogliani wijnen. In 2006 worden die inspanningen beloond met de officiële DOCG status, de hoogste wettelijke productbescherming in Italië. Anno 2021 staat de vierde generatie aan het hoofd. Achterkleinzoon Matteo, opgeleid als architect, heeft zich met overgave op het land, de wijngaard en het domein gestort. Poderi Luigi Einaudi is inmiddels een wereldmerk, al blijft de productie bescheiden met zo’n 350.000 flessen per jaar.
We bezoeken het domein. In een charmante mengeling van klaterend Italiaans en professioneel Engels leidt marketingmedewerkster Vittoria Abbona ons rond op het strak vormgegeven en modern geoutilleerde bedrijf. We proeven enkele Dogliani wijnen, gemaakt van de dolcetto druif. Hoewel je uit de naam iets zoetigs zou kunnen opmaken (dolce = zoet in het Italiaans), kenmerkt deze robijnrode wijn zich door fris fruitige aroma’s en een klein amandeltje in de nasmaak. Uiteraard proeven we ook enkele Barolo’s; daarmee refereer ik niet aan het plaatsje Barolo maar aan de DOCG, de appellatie dus, waar de wijnen gemaakt worden van de nebbiolodruif. We zijn onder de indruk, prachtige wijnen. In het bijzonder de speelse, elegante LUDO verrast door zijn kruidigheid en leerachtige tonen, die zich nog volop verder kunnen ontwikkelen in de fles. De link met Ludovico Einaudi is snel gelegd natuurlijk. En hoor ik daar ook niet heel subtiel op de achtergrond zijn Una Mattina?
‘Zeker,’ lacht Vittoria, ‘maar de wijn heeft eerder met ‘spelen’ te maken, van het Latijnse ludere. Al heeft dat Ludovico niet belemmerd om er trots op te zijn.’ En met een knipoog: ‘Dus er zijn nu nog een paar familieleden die een ‘eigen’ wijn willen…’
Wil je per e-mail op de hoogte gehouden wanneer er een nieuw bericht komt? Vul dan hierboven je e-mailadres in.